این گیاه پیچ خورده و درهم برهم با برگهایی پژمرده یکی از زشتترین گیاهان دنیا نام گرفته است. در حالیکه همه تایید میکنند این گیاه اصلا زیبا نیست، به طور مشخصی یکی از شناخته شدهترین قلمروهای گیاهی است.
ویلوچیا میرابیلیس فقط در بیابانهای گرم و خشک نامیبیا و آنگولا رشد میکند. زمانی که این گیاه در سال ۱۸۵۹ توسط یک پزشک و گیاهشناس اتریشی به نام فریدریش ویلوچیا کشف شد، فریدریش چنان غرق این گیاه شد که کاری جز زانو زدن و زل زدن به آن نتوانست انجام دهد که مبادا با لمس آن متوجه شود که تنها چیزی در خیالات اوست.
ویلوچیا میرابیلیس گیاه غیرمعمولی است زیرا کل گیاه از دو برگ به همراه یک قاعدهای که شامل ساقه و ریشه است، تشکیل شده است. یک جفت برگ همانی است که زمان رشد دانه خارج میشود. برگها مانند ناخن به رشد خود ادامه میدهند ولی هرگز بذرافشانی نمیکنند. برگها به اصطلاح روی زمین لم میدهند و در حین رشد کردن، انتهای آن تقسیم شده، کم کم از هم جدا شده و تبدیل به رویان میشود و برای همین ظاهرا اینطور به نظر میرسد که برگهای متعددی وجود دارد. عمر بسیاری از این گیاهان بیش از هزار سال است.
ویلوچیا میرابیلیس یکی از شناخته شدهترین گیاهان است که مانند یک تودهی درهم رفته و پیچیده است.
ویلوچیا میرابیلیس گیاه بسیار تنهایی است. این گیاه تنها گونهی باقی مانده از خانوادهی خود است. خانوادهی ویلوچیا حدود ۱۴۰ میلیون سال پیش زمان دایناسورها در زمین حضور داشتد. با گذشت زمان تمامی گونههای آن ناپدید شدند و فقط خود ویلوچیا باقی ماند.
ویلوچیا میرابیلیس به آهستگی رشد میکند و ارتفاع آن ممکن است ۱.۵ متر بالاتر از سطح زمین باشد، هرچند اکثر گونههای آن زیر یک متر طول دارند. میزان رشد برگهای آن به طور متوسط ۸ الی ۱۵ سانتی متر در سال است.
بافت برگهای یک گیاه هزار ساله میتواند بیش از ۱۵۰ متر طول داشته باشد، اگر چه برگهای بالای ۴ الی ۶ متر به ندرت زنده میمانند و معمولا پژمرده شده و میمیرند. برخی از بزرگترین گونهها میتوانند بیش از ۴ متر طول داشته باشند.
ضخامت برگهای ویلوچیا میرابیلیس بسیار زیاد بوده و در حدود ۱.۴ سانتیمتر است که باعث خنک و مرطوب شدن خاکی که زیر گیاه قرار دارد میشود و این برای بقای گیاه در شرایط کویری بسیار لازم است. در این بیابان میزان بارش بسیار نامنظم است و دلیل بقای این گیاه این است که رطوبت ناشی از مه را جذب میکند، علت شکل گیری مه نیز این است که در طول شب جریان هوای سرد شمال با هوای گرم صحرای نامیب برخورد کرده و مه ایجاد میشود. عملکرد مناسب برگهای برای ذخیرهی رطوبت بسیار جالب است، این برگها در طول شب که مه جریان دارد روزنههای هوایی خود را باز کرده و رطوبت را جذب میکنند و پس از اینکه مه برطرف شد آن را میبندد. چون این گیاه بشدت به مه وابسته است کمتر از ۱۰۰ کیلومتر از ساحل فاصله دارد.
گیاه ویلوچیا میرابیلیس منبع غذایی مناسب و ضروری حیواناتی از قبیل آهوی آفریفایی، گورخر، آهوى جهنده (marsupialis Antidorcas بومی آفریقاى جنوبی) و کرگدن سیاه میباشد و در زمان خشکسالی وجود آن برای این جانوران حیاتی است. این گیاه همچنین سایبانی برای مارها و مارمولکها محسوب میشود.
ویلوچیا میرابیلیس تا به حال چندان در معرض خطر و تهدید خاصی نبوده است، اگرچه اخیرا عفونتهای قارچی شناخته شدهاند که میتواند تولید مثل گیاه را تحت تاثیر قرار دهد. هم اکنون گیاه ویلوچیا میرابیلیس توسط قانون حمایت شده و در پارکهای محافظتی ملی در نامیبیا و آنگولا نگهداری میشود. طی سالهای اخیر این گیاه یکی از جاذبههای گردشگری محسوب میشود.
یک گیاه جوان ویلوچیا میرابیلیس در باغ گیاهان Liberec جمهوری چک
برخی از گونهها شبیه این است که پشت ماشین زباله تلنبار شده باشند.
بزرگترین ویلوچیای شناخته شده با نام مستعار "The Big Welwitschia" با طول ۱.۴ متر و قطر ۴ متر شناخته شده است.
گلهای گیاه مادهی ویلوچیا میرابیلیس
گلهای گیاه مادهی ویلوچیا میرابیلیس